Ogólnie wiadomo, że słowo „tatuaż” pochodzi od tahitańskiego zwrotu „tatau”. Słowo to powstało z wyrażenia „Ta – autuas”, gdzie „ta” oznacza rysunek, a „atua” oznacza ducha lub bóstwo. Doktor Berchon, tłumacz „Drugiej wyprawy Cooka” po raz pierwszy wykorzystał słowo „tattoo”, wprowadzając je do języka francuskiego.
Słowo to było znane w większości języków polinezyjskich. Maorysi używali tatuażu dla rozróżnienia rangi poszczególnych członków plemienia. Pozostało wiele dowodów, że tatuaże wykonywano od czasów starożytnych w różnych rejonach świata. W Egipcie posługiwano się tatuażem już 3000 lat przed naszą erą. Świadczą o tym dwie mumie egipskie, które aktualnie znajdują się w British Muzeum. Mają one na skórze wytatuowane owce grzywiaste i dzikiego byka. Znane są też mumie trzech Egipcjanek, które mają tatuaże na ramionach, torsie i nogach. Jedna z nich nosi tatuaż figuratywny, gdzie przedstawiono węże i pawiany. Również starożytni Asyryjczycy nosili tatuaże w formie ozdób na rękach i szyi. W tradycji żydowskiej zachowała się wzmianka w Księdze Kapłańskiej, gdzie Bóg Izraela wyraźnie zabronił posługiwania się tą techniką w celu zdobienia ciała.
W Tarim archeolodzy chińscy odnaleźli mumie typu europejskiego. Posiadają one tatuaże na rękach, ramionach i plecach. Niektóre z nich można datować na drugie tysiąclecie przed naszą erą.
Należy podkreślić, że istnieją dwie techniki tatuażu. Ludzie o jasnej karnacji nakłuwali skórę igłą, cierniem, a nawet drewnianym grzebieniem. Kolor tatuażu uzyskiwano poprzez stosowanie farby indygowej lub sadzy. Natomiast ludzie o ciemnej karnacji stosowali głębokie cięcie skóry, czasami nawet aż do kości.
U podstaw powstania znaków, które dzisiaj określamy jako tatuaże, leżało wykorzystanie pewnych symboli. Charakteryzowały one przynależność do określonej grupy społecznej: plemienia, piratów lub dawnych więźniów. Stanowiły też system oznakowania niektórych kategorii ludzi: niewolników lub więźniów.